Wil je iets nieuws leren – dat kan om een taal gaan, maar evengoed een vaardigheid zoals kalligrafie of portrettekenen, of waarom geen cursus herborist? – dan heb je altijd een bepaalde motivatie nodig om aan de slag te gaan. Waar je die motivatie haalt, is van doorslaggevend belang voor je leerproces. Dat heb ik de laatste maanden zelf maar al te goed ondervonden wat het Russisch betreft.
Eerst iets over die motivatie. Grosso modo bestaan er twee soorten, intrinsieke en extrinsieke motivatie. Intrinsieke motivatie, die haal je uit jezelf: je bakt elke week een ander brood omdat je het zo fijn vindt om te doen, omdat je ervan houdt hoe je handen door het deeg glijden, hoe die overheerlijke aroma’s heel je huis vullen. Extrinsieke motivatie kan je zien als druk van buitenaf: je bakt elke week een brood omdat het van je verwacht wordt, omdat je huisgenoten erop rekenen. Als je een week zou overslaan, krijg je commentaar en daar heb je geen zin in. Dus bak je simpelweg dat brood.
In mijn stoutste dromen ben ik een intrinsiek gemotiveerde taalleerder. Na een dag vertalen en lesgeven schuif ik mijn bureaustoel opnieuw onder tafel, sla ik mijn leerboeken open en verlies ik me in de aspecten en naamvallen. Tijd en ruimte houden op te bestaan en na enkele uren zwoegen ben ik volmaakt gelukkig.
De realiteit is minder rooskleurig. Zonder extrinsieke motivatie komt er van dat talen leren immers niet zoveel en blijft mijn studiemateriaal zielig in de kast liggen. Ik was dan ook aangenaam verrast toen ik enkele maanden geleden de TORFL-testen ontdekte: zoiets als de CNaVT-examens, maar dan voor het Russisch. In een vlaag van enthousiasme besloot ik me inschrijven voor het B2-niveau. Een blik op het proefexamen leerde me dat ik extra ondersteuning kon gebruiken, dus boekte ik meteen 10 lessen bij Kira, docente Russisch aan een Petersburgse universiteit.
Intussen zijn we enkele weken later en spendeer ik meerdere uren per week (vijf tot tien, afhankelijk van de drukte) aan de voorbereiding van mijn huiswerk, het beluisteren van Russische podcasts, plan ik gesprekken met Russische vriendinnen om ook hen met vragen te bestoken… Kortom, met die motivatie zit het wel snor. Het examen werd uitgesteld van december dit jaar naar april volgend jaar, maar dat vind ik stiekem niet erg. Meer tijd om de officiële schrijfstijl te oefenen, jeej!
Wat mijn motivatie betreft, ben ik enerzijds teleurgesteld in mezelf: jammer toch dat ik zo’n stok achter de deur nodig heb om echt in actie te schieten. Anderzijds merk ik wel dat het intrinsieke en extrinsieke mooi hand in hand gaan. Zodra ik mijn lesmateriaal en schrift voor me heb, vind ik het superfijn om ermee bezig te zijn. Enkel voor die eerste stap – tijd maken, alles klaarleggen, aan mijn bureau gaan zitten en die eerste Cyrillische letters op papier zetten – heb ik toch een externe drijfveer nodig. .
Herken jij je hierin? Waar haal jij je motivatie wanneer je iets nieuws leert? Slaag je erin om die extrinsieke motivatie om te buigen naar een onweerstaanbare drang om zoveel mogelijk te leren? Ik ben benieuwd naar jullie reacties!
